17. Nieznana

Nadchodzi czas Sylwestra. Czas nowych obietnic, planów i rozterek. Tak też ja obiecuję wam, że nadal będę śledzić wszystkie plotki o młodej elicie Manhattanu. Obiecuję też, że nigdy was nie zawiodę.

Wiem, że mnie uwielbiacie. Kim jestem ja? Tego nigdy wam nie zdradzę. XOXO. Nieznana.

W pracowni Helen Randon wrzało jak w ulu. Każdy się spieszył, a sama właścicielka chodziła nabzdyczona jak pszczoła. Królowa pokazów mody była dzisiaj wyjątkowo nie w humorze.
- To jest latte macchiato? - spytała swoją asystentkę, kiedy ta podała jej z samego rana kubek z gorącym napojem - Ty w ogóle wiesz co to znaczy dobra kawa! - wrzasnęła i to wcale nie było pytanie.
Chwilę później wydzierała się na modelki, które miały wystąpić dokładnie w sylwestra, przed samą północą.
- Jak ty wyglądasz! - krzyczała na wysoką, przeraźliwie chudą brunetkę w zielonej sukni - Nadajesz się tylko do bajki o Kopciuszku, a nie na wybieg! Jenny!
- Tak proszę pani? - spytała ledwo dosłyszalnie niska, przygarbiona asystentka.
- Wytłumacz mi, co to jest? - spytała Helen pokazując na rozdartą sukienkę jednej z modelek.
- To, mały wypadek przy pracy. - powiedziała dziewczyna i dodała - Zaraz to zeszyję.
- Po pierwsze moja droga u mnie nie ma wypadków przy pracy i masz to zeszyć teraz!
- Tak proszę pani. - powiedziała dziewczyna i odeszła zabierając ze sobą modelkę od zielonej sukienki.
- Czy ja wszystko muszę robić sama? - spytała Helen samą siebie, a odpowiedziało jej tylko echo.

Tymczasem na Brooklynie.
- A ty gdzie się wybierasz? - spytał Arthur patrząc na syna, który właśnie ubierał wściekle pstrokaty szalik na szyję. Nawiasem mówiąc gwiazdkowy prezent od ojca.
- Umówiłem się z Amelią. - odparł chłopak zakładając kurtkę.
- Weź ze sobą śmieci.
- Odkąd Sabina wyniosła się do posiadłości Sensei'ów, to coś za dużo obowiązków na mnie spoczywa.
- Nie przesadzaj. Wyrzucenie śmieci, to chyba nie jest taka znowu ciężka praca?
- W sumie to nie, ale ty nie robisz nic odkąd zagraliście ostatni koncert w tym roku.
- Nic? - zdziwił się jego ojciec - Przecież wydałem za mąż twoją siostrę, mimo iż nie do końca jestem pewien czy będzie szczęśliwa. I...
- Dobra, dobra. Lecę, bo się spóźnię na spotkanie. Pa. - powiedział Marek zamykając za sobą drzwi.
Arthur spojrzał na śmietnik, z którego resztki z jedzenia niemal wylewały się na podłogę.
- A śmieci zostały... - powiedział w pustą przestrzeń

Susan Randon otworzyła szufladę i spod sterty papierów wyciągnęła ten dziwny list. Nie mogła przeżyć faktu, że jej ojciec jest kryminalistą. Przeczytała list po raz kolejny odkąd wpadł w jej ręce. Potrząsnęła głową i nawet nie wsadzając do koperty wrzuciła z powrotem do szuflady.
- Panienko Susan! - zawołała Sheri, wieloletnia służąca Randonów - Panienko... - przerwała widząc smutną i złą podopieczną.
- Czego? - warknęła Su.
- Pan Erick Boldwin do panienki. - odparła z troską w głosie.
- Wprowadź do salonu. Już schodzę.
Kiedy służąca odeszła Su spojrzała na stojące na biurku zdjęcie ojca. Złapała je i wrzuciła do śmieci, po czym zeszła na dół do przybyłego gościa.

Uważaj Su, bo każdy twój krok sprowadza cię w dół.

Sabina siedziała w salonie państwa Sensei'ów i przeglądała pisma o modzie. Ubrana była w długi, szary i powyciągany sweter. Stare, przetarte getry w bliżej nieokreślonym kolorze i grube, kiedyś różowe skarpetki, które jeszcze za życia zrobiła jej babcia.
- Co robisz? - spytał Martin.
- Oglądam.
- A nie powinnaś być teraz z Chelsea?
- Nie. Nasza firma dobrze prosperuje, a ja już wykonałam zamknięcie na ten rok.
- Czyli teraz tylko odpoczynek?
- Tak dokładnie. Teraz tylko się będę byczyć.
- Ok. To nie przeszkadzam. Idę do Sama.
- Znowu? Przecież byłeś u niego wczoraj.
- Tak, ale chłopak ma ciężko w życiu. Jego ojciec chyba zdradza jego matkę, a Susan nie odzywa się do niego od jakiegoś czasu.
- Niech pogada z Amelią. Ona napewno więcej wie o planach Su niż my wszyscy razem wzięci.
- Masz rację. Powiem mu to. - odparł i wyszedł z salonu.
Po chwili dało się słyszeć cichy trzask zamykanych drzwi domu. Sabina została sama i to dosłownie, bo w całym domu nie było nikogo. Poczuła się taka samotna. Zapragnęła znowu wrócić do tego gwaru na Brooklynie, gdzie wiecznie kręcili się koledzy ojca z kapeli. No albo w ostateczności Marek snuł się jak cień recytując coraz to nowe fragmenty Szekspira. To było życie. Sabina odpłynęła w świat wspomnień zapominając o Bożym świecie.

Jak będzie wyglądał Sylwestrowy pokaz mody Helen Randon? Czy Marek i Amelia będą mogli zaliczyć swoją randkę do udanych? Czy Su wpadnie do dołka, który pod sobą kopie? I co wyniknie z częstych spotkań Martina z Samem? A także czy Sabina przezwycięży małżeńską samotność? O tym już wkrótce. Nieznana.

16. Nieznana

Święta, święta i po świętach. Na Grand Central na nowo pojawiły się znajome twarze. Chociaż niektóre wyglądały nieco inaczej niż zwykle. A pewne twarze pojawiły się po raz pierwszy. Jedną z nich był wysoki, przystojny blondyn, który opuścił dworzec w towarzystwie Susan Randon. Było to dodatkowo dziwne, gdyż zarówno Su, jak i rzeczony blondyn byli w wyśmienitych humorach. Po opuszczeniu GC udali się do pobliskiej kawiarni, gdzie spędzili pół dnia na śmichach i hihach. A później nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki chłopak zniknął.

Kim jestem ja? Tej tajemnicy nie zdradzę. Uwielbiacie mnie. XOXO. Nieznana.

Tymczasem książę ciemności wychylał już piątą szklaneczkę burbona, a jeszcze nie było południa. W pewnej chwili do apartamentu wszedł Stanley Morgan w towarzystwie dwóch, pięknych azjatek.
- Nie pij tyle, bo nie wytrzymasz do wieczora. - powiedział wyciągając z ręki Sama szklankę i dopijając jej zawartość.
- Co ciebie to obchodzi?
- Dużo. Masz dzisiaj spotkanie z inwestorami, tak jak tego chciałeś. - odparł patrząc na syna ze zmrużonymi oczyma.
- Zapomniałem.
- To idź spać, żebyś o trzeciej był trzeźwy.
- Sam mam iść spać? - spytał i dodał ironicznym tonem - Tatusiu?
- Nie bądź nie mądry. Te panie - tu wskazał na dwie przybyłe z nim dziewczyny - są moim prezentem dla ciebie.
- Jakiś ty hojny. - zadrwił Sam.
- Na pewno będziesz zadowolony. - uśmiechnął się pod nosem Stanley.
Sam wstał z fotele, objął dziewczyny w talii i poszedł z nimi do swojego pokoju.

Helen Randon siedziała w swojej pracowni, kiedy przyszedł goniec z listem.
- Dzień dobry. - powiedział.
- Dzień dobry. - odparła nawet na niego nie patrząc.
- Mam listy do pani i pani rodziny. Zostawić tutaj, czy zanieść do domu?
- Zanieść do domu.
- Dobrze.
Helen dalej nie patrząc na posłańca w myślach komponowała nowe kreacje na kolejny pokaz w Sylwestra.

Posłaniec wszedł do apartamentu Randonów i położył pocztę na małym, szklanym, okrągłym stoliku. Po czym wyszedł. Susan zeszła na dół i zauważywszy pocztę przejrzała ją. Jeden z listów bardzo jej się nie spodobał. Był z sądu. Otworzyła go, mimo, iż był zaadresowany do jej ojca. Kiedy przeczytała dwa gęsto zapisane arkusze papieru o mało nie zemdlała. Jej ojciec był oskarżony o zabicie prezesa, konkurującej z jej matką firmy Martinez & Son. Sprawa była dość dziwna i działa się dobre dwa lata temu. Jak widać do tej pory ojcu udawało się jakoś to zatuszować, ale jak to mówią "Oliwa sprawiedliwa, zawsze na wierzch wypływa." Susan zabrała list i wbiegła po schodach na piętro do swego pokoju, gdzie otworzyła pierwszą szufladę biurka i schowała sądowe pismo najgłębiej jak się dało. Zamknęła szufladę z trzaskiem i odetchnęła głęboko, aczkolwiek nie z ulgą. Nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć. Poza tym miała inne sprawy na głowie niż ojciec morderca.

Uważaj Su nie tylko ty wiesz, że czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal.

Teraz chodziło tylko, a raczej aż, o jej reputację i odzyskanie ukochanego Martina. Była umówiona z Erickiem Boldwinem, aby dopracować szczegóły podłego planu zniszczenia Sabiny. Susan ubrała się elegancko i opuściła mury S. S. Morgan. Wsiadła do limuzyny, która zawiozła ją, aż do Palm Beach. Pogoda była bardzo słoneczna, mimo, iż to środek zimy.
- Witaj piękna. - powiedział Erick patrząc na Su spod słonecznych okularów, kiedy otworzyły się drzwi samochodu.
Stał oparty jedną nogą o murek, a drugą trzymając na ziemi. Jego plecy dotykały szyby wystawowej jakiegoś sklepu. Ubrany był w porządne trapery, czarny szal i czarny płaszcz sięgający do kostek. Gdyby nie opalone ciało i rozwichrzone blond włosy mógłby robić za przystojnego. Ba! Nawet bardzo przystojnego wampira.
- Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy rano? - wypaliła Susan bez ogródek, wysiadając z limuzyny.
- Tak. Pamiętam. - pdparł z szelmowskim uśmiechem.
- To do roboty. - rzuciła i wsiadła z powrotem do limuzyny, która ruszyła w powrotną drogę do Nowego Jorku.

Jaką zemstę wymyśliła Susan dla Sabiny? Czy Erick Boldwin wykona powierzone mu zadanie? Czy Helen Randon dowie się, co dwa lata temu zrobił jej mąż? I w końcu, jak się ma sprawa Amelii i Marka? O tym już niedługo. XOXO. Nieznana.